لیکوال: زید
حضرت عبدالله بن زبیر رضی الله عنه په داسې سخت او دردوونکي حالت کې، چې ډېرو خلکو شاوخوا صبر او استقامت له لاسه ورکړی و او هغه یې یوازې پرېښی و، خپلې مور حضرت اسماء رضی الله عنها ته ورغی. هغه د خپلو ملګرو له بېوفایۍ شکایت وکړ او له خپلې مور یې وپوښتل:
عبدالله د خپلې مور تندی ښکل کړ او ویې ویل:
مور یې ځواب ورکړ:
اسماء یا اسماء لا تبکینی
د حجاج فرعوني مزاج یوازې د عبدالله بن زبیر په وژلو ارامه نه شو. هغه امر وکړ چې د عبدالله جسد دې د حجون په کده غره کې و ځړول شي، ترڅو نورو ته عبرت شي. د هغه جسد لا په دار ځوړند و، تر دې چې یوه ورځ عبدالله بن عمر رضی الله عنه له هغه ځایه تېر شو او ویې ویل:
حضرت اسماء رضی الله عنها هم له هغه ځایه تېره شوه او حجاج ته یې وویل:
Previous Articleدیني مدرسې؛ رسالت او مقام یې (شپږمه برخه)