په بل عبارت، فاشیزم د هغه مطلق دولت څرګندونه ده، چې د ژور ټولنیز کړکېچ په ځواب کې رامنځته شوی، او د مایوسۍ او ناامنۍ احساساتو سره نږدې اړیکه لري. دا اړتیا لري، چې بنسټونه یې د جمالي جوړښتونو پر اساس وي.
لکه څنګه چې یادونه وشوه، فاشیزم لومړی ځل د ۱۹۲۲ څخه تر ۱۹۴۵ پورې په ایټالیا کې د موسولیني لخوا رهبري کېده، او د یو واحد سیاسي ګوند، افراطي نژادپالنې، او یو ځواکمن او متمرکز دولت پر درې بنسټونو ولاړ و. فاشیزم ته د پانګوالۍ او کمونیزم ترمنځ د درېیم ځواک په توګه کتل کېدای شي. همداراز، دا ویل کېدای شي، چې فاشیزم له دې وړاندې چې یوه فلسفه یا سیاسي ایډیالوژي وي، د حکومت کولو یوه طریقه وه.
په فاشیستي حکومتونو کې، مشرتابه مطلق قدرت لري او له قانون څخه پورته ګڼل کېږي. دولتي سازمانونه، چې پر پوځي ځواک، سیاسي فشار، او تبلیغاتي وسیلو تکیه لري، فردي آزادۍ محدودوي او د هر ډول مخالف حرکت مخنیوی کوي.
فریدریش وېلهېلم نیچه د فاشیزم معنوي پلار ګڼل کېدای شي، او د هغه فلسفه د دې غورځنګ د غیر منطقي فکر بنسټ ګڼل کېږي. نیچه د جګړې او وینې تویولو ته هڅوونکی و، او د ښځو په وړاندې یې کرکه درلوده. د هغه کتاب “داسې وویل زرتشت” د افراطي لیدلورو څخه ډک دی، چې یو غیر متوازن ذهن یې رامنځته کولی شي. د نیچه په اند، تر اوسه داسې ځواکمن کتاب نه دی لیکل شوی.
د توماس په وینا، نیچه وایي: “له خطر سره ژوند وکړه، او تل په دوامداره جګړه کې واوسه.” او همداراز: “هغه څوک چې غواړي جوړونکی وي، باید لومړی ویجاړونکی وي، او ټول زاړه ارزښتونه له منځه یوسي.”
د نیچه اساسي نظریه دا وه، چې ځواک او زور حقیقي حق دی. لوړ سړی نه غواړي، چې واکغوښتنه معقوله ښکاره کړي، بلکې یوازې دا دلیل وړاندې کوي: “دا زما اراده او هیله ده.” د نیچه په نظر، “خدایان مړه دي” او مذهب درواغ دي.
