لیکوال: رحمت الله رحماني
په تېرو وختونو کې اعتماد وړ علماوو او د اسلامي دعوت مخلصینو د خپل دین د خونديتوب په موخه له پاچاهانو او واکمنانو سره له نږدې اړیکو ډډه کوله. دوی به تل خپلو شاګردانو ته نصیحت کاوه چې د واکمنانو دربارونو ته له ورتلو او د هغوی له نږدې والي څخه ځان وساتي.
له محمد بن قحطبه رحمه الله څخه یوه کیسه روایت شوې ده. هغه د کوفې ښار ته لاړ او ویې ویل: “زه داسې یو استاد ته اړتیا لرم چې د قرآنکریم حافظ وي، د رسول الله صلیاللهعلیهوسلم د سنتو او فقهي علومو پوه وي او همدارنګه په نحو، شعر او تاریخ کې مهارت ولري، ترڅو زما د اولادونو ښوونه او روزنه وکړي.”
“سفیان بن عیینه رحمهالله د خپلې تجربې په اړه ویلي: ‘الله پاک ماته د قرآنکریم د پوهې دروازه پرانیستې وه، خو کله مې چې د ابو جعفر منصور پیسې ومنلې، احساس مې وکړ چې هغه روحاني دروازه راته بنده شوه.'”
هغه رښتیني خلک د دې آیت مصداق ول:
او د خدای جلجلاله دا حکم یې عملي کړی و، چې فرمایي:
له پاچاهانو سره د علماوو د تعامل طریقه
د علماوو د دریځ اهمیت
ابوبکر بن عبدالرحمن رحمه الله ویلي دي:
امام مالک رحمهالله استازي ته وویل:
Previous Articleنشنلیزم (شپږمه برخه)
Next Article نشنلیزم (اوومه برخه)