لیکوال: عبیدالله "نیمروزی"
علامه سید ابوالحسن ندوي رحمه الله (شپږدېرشمه برخه)
د علامه ندوي رحمه الله د ژوند روحاني شېبې
زړورتیا او بصیرت
امام ندوي رحمه الله د خدای تعالی لوري ته په بلنې او د اسلام د پیغام په رسولو کې زړورتیا او بصیرت درلود؛ ځکه چې هغه د کوم شتمن او زورواکي لالچ نه درلود او په بشپړ ډول د پرهېزګارۍ او استغناء ژوند یې تېر کړ او بلنه یې ورکړه. له بلې خوا يې زړه او روح د علم او معرفت له رڼا ډک و او په دې ځواک سره يې وکولای شول چې د حق غږ له هر منبر څخه د نړېوالو غوږونو ته ورسوي او په هر زړه کې لاره پيدا کړي.
مولانا ندوي رحمه الله به په خپلو سپېڅلو خبرو سره هغه حقايق اورول، چې هغو ته نه پاملرنه، د دنيا او آخرت د تباهۍ سبب کېده؛ له عالمانو او مفکرینو څخه نیولې تر پاچاهانو او د حکومتونو تر مشرانو پورې یې هر څوک د اسلامي بیدارۍ او د انسانیت او اسلام د بېړۍ ژغورلو ته متوجه کول.
بلال عبدالحی حسني لیکي:«د حضرت مولانا ندوي رحمه الله یو له مهمو ځانګړنو څخه د هغه ایماني، حق ویل، رښتینولي او د حکمت او بصیرت ترڅنګ بې باکي وه؛ دا ځانګړتياوې د حضرت مولانا د نه بيانيدونکي پرهېزګارۍ او استغناء څخه سرچینه اخیستې وه. له عربو سره يې اړيکې هم يوازې د خداى لوري ته په بلنه کې وې، نو حضرت مولانا ته دا ستونزمنه وه چې له عربو څخه د ښوونځيو او ديني مرکزونو په جوړولو کې مرسته وغواړي. حضرت مولانا د همدې بشپړې هوښيارۍ پر بنسټ په خپل ټول جرئت او قوت سره د عربي هېوادونو مشرانو ته خطاب وکړ او د هغوی د زړورتیا او ایمان د بیدارولو لپاره یې له خطرونو څخه په څرګنده توګه خبر کړل. له شاه فیصل څخه تر شاه فهد پورې د هغوی د نیمګړتیاوو په اورېدلو سره، په مخامخ ناستو او لیکونو او پیغامونو کې یې له حقایقو خبر کړل.
هغه د امام ندوي رحمه الله د ایماني بصیرت په اړه لیکي:«حضرت مولانا په خپل ایماني بصیرت او معنوي فراست سره د هغه وخت په ډیرو مسائلو کې داسې نظر او رایه ورکوله چې حقانیت او رښتینولي یې، کله کله د سترو پوهانو او لارښوونکو لپاره هم ستونزمنه وه، خو له لږې مودې وروسته به یې حقیقت ټولو ته څرګند شو. لومړۍ بېلګه یې کمال اتاترک دی چې اکثرو علماوو او مشرانو یې په اړه دا نظریه وړاندې کړه چې هغه د اسلام مجاهد او مخلص مشر و چې د انګریزي استعمار پر وړاندې یې مبارزه کړې ده؛ خو حضرت مولانا له ترکيې څخه له خپل لومړي سفر تر راستنېدو وروسته په څرګنده وويل چې انګرېزانو هغه(اتاترک) ګوډاګی کړی دې او په حقيقت کې د اسلام او انسانيت دښمن دې چې په ترکيه کې به د اسلام ريښې له منځه يوسي. په هغه وخت کې د مولانا ندوي رحمه الله دغه نظريه د ډېرو خلکو په خوښه نه وه، دوی يې په غوسه کړل او آن مولانا يې ملامت کړ؛ خو څه موده وروسته د مولانا نظریه په حقیقت بدله شوه او د “لوزان” د تړون په لاسلیک سره د هر چا سترګې خلاصې شوې.
د مصر د مشر جمال عبدالناصر، د عراق د مشر صدام حسین او د لیبیا د پوځي مشر معمر قزافي په قضیه کې هم ورته حالت رامنځ ته شو او مولانا په لومړي سر کې خپل نظر په عامه توګه څرګند کړ، چې په ډېرو خلکو بده ولګېده او پرې ګرانه تمامه شوه؛ خو لږ وخت وروسته حقیقت ټولو ته لکه د لمر په شان روښانه شو.
امام ندوي رحمه الله به د اسلامي نړۍ د حالاتو او د اسلامي هېوادونو د مشرانو له کره کتنې او ارزونې وروسته د خپل بصیرت او ځیرکتیا له مخې چې خدای تعالی ورته ورکړی وه، روڼ انده او روښانه څرګندونې به یې کولې، چې لږ وخت وروسته به یې حقیقت ټولو ته ښکاره کېده.
ادامه لري…