لوېديځو هيوادونو ځانونه په هر ډول وسايلو او ابزارو سمبال او ځواکمن کړي دي؛ خو داچې په کومو مسایلو کې، چېرته او څنګه دوی خپل ځواک کارولی، دا د پوښتنې وړ ده.
په خپلو هیوادونو کې ناستو واکمنانو، قانون جوړونکو او د احکامو پلي کوونکو د واک قانون پلي او نافذ کړي او د پردې ترشا یې د اقلیتونو حکومت جوړ کړی دی. له خپل هېواده بهر يې هم همدغه قانون په ډېر وحشت سره پلي کړ او سیمې يې ورانې کړې.
د ډیموکراسۍ د خوښونکي لوېدیځ شرمناک تاریخ د نورو هیوادونو د اشغال او لوټمارۍ سره تړلی دی او د توکم پالنې تاریخ او د سپین پوستي د واکمنۍ او غوره توب له نظریې سره تړلی دی. د دې تور تاریخ د پټولو لپاره یې یوه رسوايي پیل کړې او نور ملتونه یې هم په دې رسوا کړي دي؛ خو دوی هغه ناوړه تور چې تر هرچا وړاندې دوی ته منسوب کېده، نورو ته یې منسوب کړ او په نورو یې وتپل او نور یې وحشي، ځناور او غیرمتمدن وبلل.
پخواني ډیموکراټ یونانیان، نور ملتونه یې مساوي ګڼل؛ خو د لویدیځ نوي ډیموکراتان نور ملتونه وحشي، وروسته پاتې او د دویمې درجې خلک ګڼي. خو وروسته پوه شول چې څنګه منافقت او دوه مخيتوب وکړي او ځانونه د تمدن د پیغام د لېږدونکو په توګه معرفي کړي او اشغال او لوټماري د ملتونو د پرمختګ په توګه وړاندې کړي. البته، هغه پرمختګ چې دوی یې په پام کې نیسي د غلامۍ او د انسانیت او بشري حقونو له کندې څخه د راټیټیدو په لور دې. غربي ډیموکراټان او غیر ډیموکراټان د خپلو جنایتونو په پټولو سره ، دا نه دي هیر کړي چې اسلام اصلي اشغالګر معرفي کړي او د تورې او نېزې په واسطه خپور شوی. دوی تل د خپلو پیروانو او خلکو د غولولو لپاره دا ډول تبلیغات کړي دي.
خو د هر ملت په منځ کې په تېر او اوسني وخت کې عادل خلک شته او اوس هم شته؛ په هرصورت، لږ خلک د دوی خبرو ته غوږ نیسي. دغو منصفانو او څو تنو د خپلو واکمنانو حقیقت رابرسیره کړی او خپلو ولسونو ته یې رښتیا ویلي دي. د دې کسانو په منځ کې یو هم “ګی دوبوشیر” دی چې د استعمار په اړه یې یو کتاب لیکلی. کاش هر هغه څوک چې د غربي واکمنانو لخوا دوکه شوي، دا کتاب یې لوستلی وای.
۱- اسلامي فتوحات استعمار نه وو؛ ځکه چې نه په عملي او نه نظرياتي توګه د استعمار شرایط نه دي بشپړ شوي او نه هم لیدل شوي او تجربه شوي. دا فتوحات د ملتونو د تسلط لپاره نه وو او یا د اشغال شویو هیوادونو شتمنۍ او اقتصادي شتمنۍ یوازې د فاتحانو(عربانو) د خدمت او هوساینې لپاره وې او د شخصي استفادې لپاره وې.
2- اسلام ملتونه دې ته اړ نه کړل چې خپل دين پريږدي، بلکې هرچا ته يې د خپل دين د پيروۍ ازادي پريښودله او يواځينۍ غوره چاره يې چې اسلام دى، د خپلو فضيلتونو سره سم په عملي بڼه ورته وړاندې کړ.
3- څوک چې مسلمان کېده، د مسلمانانو حقوق د هغه د حال شامل و او هغه کولی شوای چې په حکومت کې رول ولوبوي، او د هغه لپاره د هغه د فطري یا کسبي لیاقتونو په اساس کوم مقام او مقام ته رسیدل منع نه و.
4- په اسلامي فتوحاتو کې هيڅکله هم هيڅ قوم او توکم حاکم او غوره نه ګنل کېده او نه يې واک په انحصاري ډول او په زور او جبر سره په لاس کې اخيستی او نه يې ځان او کورنۍ ځانګړې کړې وه، بلکې رهبري او سیادت د دین ځانګړی حق و.
5- اسلامي فتوحاتو د فتحو شویو ځمکو خلکو ته د نوي ژوند وړاندیز وکړ او دوی یې د ځان په څیر جوړ کړل، په داسې حال کې چې مسیحي اشغالګرو چې خلک یې مسیحیان کړي هم په غوره حالت کې دوی ته معنوي او روحي مساوات نه ورکړل.
د دوبوشير خبرې څومره خلکو اورېدلې دي؟ موږ د هغوی په شمېر نه پوهیږو، خو بې له شکه لږ دي؛ علت یې معلوم دی او د لمر د روښانتیا څخه ډیر روښانه دی. دوی اجازه نه ورکوي چې ناوړه حقیقت یې ښکاره شي او له ځان پرته نور خلک د انسانیت او ښو اخلاقو اتلان وپیژندل شي؛ له همدې امله، هیڅوک د داسې کتاب اعلان نه کوي؛ مګر د هغه چا لپاره چې د دې خلاف وايي، دوی ډیر پروپاګند کوي.
زموږ د وطن بې وزله خلک دي. جنایتکاران ځان د اتلانو په توګه وړاندې کوي او وروسته پاتې ولسونه هر څومره چې کولای شي ذلیل کوي یې او زموږ ساده لوحه خلک هم ورته خاندي او مني یې. دا د غربي ډیموکراتانو لومړۍ او تر ټولو خطرناکه ګناه ده.
