فکري جګړه او رسنیز تبلیغات تر پوځي جګړې ډېر خطرناک دي. ځکه لوېديځوالو په خپلو پوځي استعماري جګړو کې د مسلمانانو په زړونو کې کرکه او نفرت لاپسې ډېرول او په دې ډول مبارزې سره يې يوازې دوی جسدونه ووژل او پلونه، ودانۍ او تاسیسات یې ویجاړ وه. خو تر دې هم خطرناکه هغه فکري جګړه ده چې د خلکو فکرونه یې له منځه وړي او دا ډول جګړه خامخا مسلمانان د غرب په زهرجن کلتور اخته کوي او د مسلمانانو او خلکو تر منځ د الحادی نظریاتو، بې دينې کلتور او بد اخلاقي د مسلمانانو تر منځ خپور او ترویج کوي او د نوي نسل خلک له اسلامي مفاهيمو څخه دومره لرې کوي چې د اسلامي شريعت، عقايدو، تاريخ او تمدن په اړه هيڅ نه پوهيږي او په هره مسله کې د غربي فلسفې او معيارونو پيروي کوي.
د فکري جګړې موخې
له یوې خوا لوېدیځه ټولنه تل هڅه کوي چې په اسلامي نړۍ کې د وسله وال او نظامي جګړې ترڅنګ خپله فکري او تبلیغاتي جګړه پیل کړي او هر کال په ملیاردونو ډالر پرې لګوي او په دې لاره کې یې د بېلابېلو فکري، فرهنګي، سیاسي او تعلیمي بنسټونو له لارې په میلیونونو کار پوهان او متخصصین په دندو ګمارلي دي، ترڅو خپلو موخو ته ورسېږي،او د دوی ناوړه اهداف په لاندې ډول دي:
۱. د اسلام د دښمنانو پر وړاندې د مجاهدينو او مسلمانو جنګياليو د مورال له منځه وړل؛
۲. د اسلام د عقیدې او دین په اړه د مسلمانانو شکونه؛
۳. د اسلامي تمدن او اسلامي ارزښتونو د زرین تاریخ له مینځه وړل؛
۴. غربي ټولنو ته د رښتیني او بشپړ اسلام د رسېدو مخه نیول؛
فکري جګړه د توپونو او الوتکو، لوګي او توپخانې او د څو ټون بمونو له وحشتناکو غږونو پرته جګړه ده، چې د مسلمانانو افکار، ارزښتونه او بالاخره د مسلمانانو عقیده او وجدان په نښه کوي او د اور، لوګي او ټوپک او د بمونو په ډارونکي غږونو سره نه، بلکې د هغوې تېروتل، د هغوی د شهوت او شیطاني غږونو سره فکر او عقیده او د معنوي ازادۍ او اسلامي فکر په غلامي زنځيرونو بدلوي. ، او پرته له دې چې د مسلمان وینه توی کړي، د دوی فکر وژني او دوی بدن د زندان په حجرو کې له بندولو پرته دوی فکر په پټو زنځیرونو کې بندوي.
فکري جګړه د افکارو او باورونو د ماتولو جګړه ده. د فکرونو او وجدانونو د فتحې جګړه، د ارزښتونو او نظرونو د بدلولو جګړه، د افکارو جګړه، له دین او مذهب څخه د لرې والي جګړه، چې دښمن ته په دوستانه لارو کې ماتې ورکوي.
د پورتنیو بحثونو په پایله کې داسې ښکاري چې پر اسلامي نړۍ د فکري جګړې یرغل یو ښکاره حقیقت دی، چې په تېر وخت کې راپیدا شوی او په اوس وخت کې پټ او ځيرکتیا سره کار کوي، او په راتلونکي کې به دوی دا پلان نه پریږدي. په پوځي مبارزو سره د دې جګړې د خطرونو د ډېرېدو لامل دا دی چې دا جګړه خاوره نه ګواښي، بلکې ذهنونه، فکرونه او باورونه له ګواښ سره مخ کوي او هغه د پوځ سره نه بلکه د یو ملت سره مخ کیږي او دا جغرافيايي سيمه نه فتح کوي، بلکې کلتور تابع کوي، دا د یو ځانګړي موقف او بنسټ سره جګړه نه کوي، بلکې شخصيتونه په نښه کوي، او څاه ګان نه مسموم کوي، بلکې ښارونه او ذهنونه مسموم کوي، وسایل نه ورانوي، بلکې اسلامي تعلیمات او عقاید له منځه وړي.
له همدې امله دا جګړه نوره هم سخته او ژوره ده او په لومړي ګام کې د استعمار او استثمار د جګړې پر وړاندې مبارزه دوامداره او نه ستړي کېدونکې هلې ځلې، صبر، هوښیار پلان او د دښمن له بریدونو څخه د ځان خبرولو لپاره یو ځانګړي نظم ته اړتیا لري او دویم دا چې موږ باید په فکري جګړه کې دومره غښتلي او په دقت سره پلان وکړو چې د دښمن ټول پلانونه شنډ کړو او خپل اسلامي پلانونه په غربي ټولنه کې تطبیق کړو. ولې؟ ځکه چې نظامي جګړه او د وسلو کارول بریدګر ته لوی لګښت ورکوي. په داسې حال کې چې نرمه جګړه، فکري او تبلیغاتي جګړه له لرې واټن څخه په لږ لګښت ګټل کېدای شي او د اسلام د قوي دیوال پر وړاندې پوځي جګړه نوره اغېزمنه نه ده. لکه څنګه چې دوی څو ځله له دې دروازې ننوتلي دي او له نېکه مرغه هر ځل د اسلام د لښکرو له غاښ ماتوونکي ځواب سره مخ شوي او د ماتې سره مخ شوي دي.
