﴿هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِي مَنَاكِبِهَا وَكُلُوا مِن رِّزْقِهِ ۖ وَإِلَيْهِ النُّشُورُ﴾﴿67=15﴾ ژباړه: همغه ذات دی چې ستاسو لپاره یې ځمکه تسخیر کړه، پر اوږو(شاوخوا) یې وګرځئ او د الله له رزق څخه یې وخورئ، او هماغه ته د ټولو ورتلل او راغونډېدل دي.
﴿وَمِنْ آيَاتِهِ أَن يُرْسِلَ الرِّيَاحَ مُبَشِّرَاتٍ وَلِيُذِيقَكُم مِّن رَّحْمَتِهِ وَلِتَجْرِيَ الْفُلْكُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ﴾﴿30=46﴾ ژباړه: او د خداى له نښانو څخه دا هم دی چې بادونه د بشارت ورکوونکي په توګه راليږلي ترڅو تاسو د هغه د رحمت څخه خوند واخلئ، او بېړۍ د هغه په امر حرکت کوي او تاسو د هغه له فضل څخه ګټه پورته کوئ، او په دې تمه چې تاسو د هغه د رحمت شکر وباسئ.
﴿إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن مَّاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ﴾﴿2=164﴾ ژباړه: د اسمانونو او ځمکې په پيدايښت کې، د شپې او ورځې راتلل او هغه بېړۍ چې په سمندر کې د خلکو د ګټې لپاره حرکت کوي او هغه اوبه چې الله تعالی له اسمانه نازلې کړې او له هغې سره يې ځمکه پس له مرګه ژوندۍ کړل، او په هغې کې د هر ډول ژوندي موجوداتو پراخوالی، او (هم) د بادونو لګېدو کې او (هم) د ځمکې او اسمان په مینځ کې د ورځیو پاتې کیدل (د خدای د ذات او د هغه د توحید) نښې دي، د هغو خلکو لپاره چې فکر کوي.
د ذکر شوو آیتونو له مخې طبیعت د انسان تر کنټرول لاندې او د ګټې لپاره د هغه په اختیار کې دی. انسان کولای شي له طبیعت څخه غوره ګټه پورته کړي او د هغه استعداد او خلاقیت څخه ګټمن شي چې خدای په خپل طبیعت کې ځای په ځای کړی او نړۍ د آخرت کښت او د خپل آخرت سرمایه وګرځوي. لکه څنګه چې يادونه وشوه، د اسلامي ارشاداتو په مختلفو نصوصونو کې د فطرت او د هغې عناصر په مختلفو لارو او همدارنګه د هغې ګټې او اغيزې ته اشاره شوې ده او د دې حوالې تر څنګ يې د هغې د ساتنې اړتيا هم په ګوته کړې ده. د قرآن کریم په آیتونو کې له انسان څخه پوښتنې شوې او یا یې د احکامو د تعقیبولو امر کړی دی، د دغو پوښتنو او احکامو یوه روښانه بېلګه چاپېریال دی. په همدې حال کې قرآن کریم د ډیرو اصولو او قوانینو اشاره کوي چې د کائنات د ساتنې او دوام او د کمال په لور د حرکت تضمین کوي او د دې قوانینو څارنه د چاپیریال په ساتنه کې یو ګام دی.
د مثال په توګه، موږ کولای شو د کائنات توازن پر بنسټ د کائنات رامینځته کولو ته اشاره وکړو:﴿ألَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ﴾ ﴿55=8﴾ ژباړه: تر څو په هغه کې زیاتی و نه کړئ. په دې معنی چې یو شخص باید داسې عمل ونه کړي چې د دې توازن د خرابیدو لامل شي. بله موضوع چې په قرآن کې ذکر شوې، هغه سرغړونه چې د چاپیریال د توازن د ګډوډولو سبب ګرځي، اندازه او قدر دی.
﴿إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ﴾﴿54=49﴾ ژباړه: بې شکه موږ هر څه په اندازه پیدا کړي دي!
په بل عبارت، له طبیعت سره په تماس کې او د هغې د سرچینو په کارولو سره باید داسې چلند وشي چې:
لومړی: اندازه باید د عمل معیار وي.
دوهم: د اندازې بدلون باید داسې نه وي چې د چاپیریال د ویجاړولو او د موجوداتو د ضایع کیدو سبب شي. دا حقیقت چې مخلوقات د باطل او لوبې لپاره ندي رامینځته شوي یوه بله مهمه مسله ده چې انسان ته درس ورکوي چې د طبیعت او طبیعي عناصرو له مینځه وړلو څخه په بې ځایه او باطلو لارو ډډه وکړي. د دې نه علاوه څو فقهي احکام لکه “لاضرر”، “ضمان”، “اتلاف” او “عدالت” هم په اسلامي کلتور کې د چاپیریال د حقونو د اصول په توګه معرفي کیدای شي. پر دې سربېره ډېر اسلامي اصول چې اخلاقي ارزښت ګڼل کېږي او د ژوند په ډګر کې خپله بېلګه لري، لکه قناعت، پر ځان بسياینه، له اسراف او فضول څخه ډډه کول او همدارنګه د چاپېريال د حقونو د ساتنې په برخه کې قوي ملاتړ دي.
په اوسني وخت کې د چاپېريال د مسايلو په اړه پرله پسې څېړنه او تحقیق انسان د طبيعي سرچينو د معقولې استفادې ته هدایت کوي. د دې ډول تګلارې اړتیا هغه وخت نوره هم روښانه کیږي چې موږ فکر کوو چې د نن ورځې انسان په ځانګړې توګه د ساینسي او صنعتي بریاوو په ترلاسه کولو او د طبیعت په حاکمیت سره، ځان د ټولې سیارې او حیاتي زیرمو مطلق مالک ګڼي او هیڅکله فکر نه کوي چې نسلونه به په راتلونکي کې راځي چې باید د خالق له دې پراخه سترخان څخه ګټه پورته کړي. له همدې امله موږ ګورو چې ټول حیاتي او چاپیریالي سرچینې په خپل سر او بې رحمانه ډول تالا کیږي، او چاپیریال په ډیر وحشتناک ډول له مینځه وړل کیږي او حتی د اوسني نسل ژوند هم له خطر سره مخ کوي.
د ځینو معاصرو اسلامي څیړونکو په باور: «هر انسان د ټولنې د یوې برخې په توګه باید روغ، غښتلی، هوښیار او بانشاطه وي، چې وکولای شي خپل ژوند ته په ښه توګه دوام ورکړي. او دا چې د فرد او ټولنې ژوند په یو بل پورې تړلی دی او د دواړو ترمنځ نږدې اړیکې شتون لري، نو موږ هر یو د خپل روغتیا په برخه کې د خپل مسئولیت سربېره د ټولنې د روغتیا لپاره هم مسئول یو. له همدې امله، موږ باید د چاپیریال ساتنه وکړو، او ډیر حساس او دقیق اوسو. سربیره پردې، موږ باید دا ټکي له پامه ونه غورځوو چې راتلونکي نسلونه د طبیعي او چاپیریالي زیرمو له ښکلا او مادي او معنوي ګټو څخه د ګټې اخیستنې حق لري. نن ورځ، موږ هر یو باید هڅه وکړو چې لږ تر لږه د چاپیریال ککړتیا څخه ځان وژغورو او د خپل ځان او د خپلو ملګرو انسانانو لپاره د سالم چاپیریال په ساتلو کې څومره چې موږ کولای شو هڅه وکړو، او تل شخصي حفظ الصحې ته ډیره پاملرنه وکړو او د هغه اغیزو سره مبارزه وکړو چې د هغه په واسطه د چاپیریال ککړتیا منځ ته راځي. او دا د کوچنیو کارونو سره ممکنه ده لکه د موټرو د لوګي څخه مخنیوی، سګرټ نه څکل، د ونو کښت کول، په تړلو سطلو کې د کثافاتو راټولول، په کور او سړک کې د پلاستيک او داسې نورو نه سوځول، د ونې او څانګې نه ماتول او نور.»
څومره به ښه وي چې د چاپېريال د ساتنې لپاره هلې ځلې وکړو او څومره به ښه وي چې د خپل ځان او ټولنې د وجود له ککړتيا څخه د ساتنې په ترڅ کې خپل فکر، کلتور او اخلاق هم له ککړتيا او تخريب څخه لرې وساتو. ځکه چې تر ټولو مهمه مسله چې د چاپېریال د روغتیا په ساتنه کې مرسته کوي د انساني اسلامي فضایلو درلودل دي. موږ باید د چاپیریال کلتور د خپریدو په لار کې د خلکو ګډون اسانه کړو. ځکه چې انسان په پوهه یا ناخبره توګه هغه چاپیریال ګډوډ کوي چې په هغه کې ژوند کوي او په هغې پورې اړه لري. موږ باید د چاپیریال په ساتنه کې د طبیعت د ویجاړولو مخه ونیسو. له همدې امله، دوامداره پراختیا کولای شي د راتلونکو نسلونو لپاره د امید وړ حرکت تضمین کړي. او له بلې خوا، د طبیعي زیرمو ویجاړول او د چاپیریال ککړتیا د ټولنې د تولید او پراختیا وړتیا کموي.
د چاپېریال ساتنه د انسان د عقل نښه ده او د چاپېریال ساتنه د الله تعالی له طرفه نعمت دی او د خدای رضا جلبوي. د چاپیریال تخریب د ټول انسانیت لپاره ګواښ دی. او هغه څوک چې د چاپېریال د ویجاړولو هڅه کوي د بقرې سورت د 205 آیت له مخې د غندنې وړ دی. او له هغه چا څخه چې په ځمکه کې ګرځي، د ځمکې د فساد هڅه کوي، کښتونه او څاروي له منځه وړي؛ (که هغه پوهیدی) سره له دې چې خدای فساد نه خوښوي. هغه سړی د ځمکې د فاسد په توګه یاد شوی دی. باید وویل شي؛ هغه څه چې نن ورځ په لویدیځه نړۍ کې د چاپیریال ساتنې په اړه ادعا کیږي.
خو د چاپېريال ساتنې او پاکوالي او د طبيعت او سرچينو د نه تخريب بېلابېل ډولونه د اسلام د سپېڅلي دين په لارښوونو کې له نن څخه څه باندې څوارلس سوه کاله وړاندې د لويديځ په پرتله په هراړخيزه او ښکلي ډول بيان شوی دی. او د چاپېریال ساتنې په برخه کې په زړه پورې او ګټورې لارښوونې مسلمانانو ته سپارښتنې شوې او په قرآن کریم کې په واضح ډول بیان شوې دي. په هغه وخت کې چې د نړۍ خلکو چاپیریال ته پام نه کاوه/و صنعتي او پرمختللي هیوادونه پوه شول چې د دوی چاپیریال په خطر کې دی کله چې دوی پخپله د چاپیریال ویجاړولو څخه جدي زیانونه ولیدل. له همدې امله، صنعتي هیوادونو پریکړه وکړه چې د چاپیریال ساتنه او پاملرنه وکړي. د هالنډ او انګلستان په څیر هیوادونه لومړني هیوادونه وو چې پدې برخه کې یې اقدامات وکړل.
خو دا څرګنده خبره ده چې هغه مسايل او پايلې چې ساينس پوهان نن ورته رسېږي او يا دا چې کلونه وړاندې پرې پوهېدل، هغه ټکي دي چې څوارلس سوه کاله وړاندې په قرآن او احاديثو کې ياد شوي دي. نو ويلای شو چې اوس لويديځ هېوادونه هم دا مساله درک کړې او د چاپيريال د ککړتيا څخه د خلاصون لپاره يې هغو حل لارو او لارښوونو ته مخه کړې چې په اسلام کې شته. روډولف باهرو، د زرغون غورځنګ بانفوذه غړی، هم ټول مخلوقات د خدای د رحمت څخه یې ګڼي. هغه د ځمکې نجات یوه مذهبي مسله ګڼي، دا د خدای رحمت ګڼي او په دې باوري دی چې انسان روحانیت او معنویت ته اړتیا لري او د نوي زرین دور زیږون ته اړتیا لري چې په انسانانو کې اصليت ته وده ورکوي. يعنې هغه عقيدې چې خلک د خپل دين او مذهب په اړه لري د چاپيريال د ساتنې لپاره تر ټولو غوره او سترې اغيزې لرلای شي. خو د اسلام د سپېڅلي دين يوه ځانګړنه دا ده چې د پاکوالي له مهمې مسئلې څخه د خلکو خبرتيا او له ککړتيا څخه د چاپېريال پر ساتنې ټينګار کوي. کله چې موږ په قرآن کریم کې لولو چې “الله تعالی پاک ځیز خوښوي” یا موږ وینو چې پاکوالی په اسلامي نصوصو کې د ایمان برخه ګڼل کیږي، موږ د دې موضوع په اهمیت پوهیږو.
په قران کریم کې راغلي دي: “خدای نه غواړي چې تاسو ته تکلیف درکړي؛ بلکه هغه غواړي چې تاسو پاک کړي او په تاسو باندې خپل نعمت بشپړ کړي. ” دا ټول د قران کریم د پاکوالي او له هر ډول ککړتیا څخه د مخنیوي نښې دي. بې له شکه د اسلام په سپېڅلي دین کې ذکر شوي ټکي او مسایل سم او مناسب دي او که ورته پام وشي او په پام کې ونیول شي، ډېرې ستونزې په اسانۍ حل کېدای شي.
هغه پاملرنه چې قران کریم د طبیعت لپاره لري د انکار وړ نه ده او دا د قرآن د سورتونو په نومونو لکه شمس، لیل، تین او نورو ډیرو سورتونو په نومونو او همدارنګه په مختلفو آیتونو کې څرګندیږي. لاندې به یو څو آیتونه ذکر کړو.
الله جل جلاله موږ ته د ځمکې د پرمختګ مسولیت په غاړه کړی دی ترڅو موږ په دې ځمکه کې پرته له کوم ځورونې سره یوځای ژوند وکړو، که موږ د ځان او نورو لپاره مصیبت جوړ کړو، نو موږ د ځمکې د پرمختګ په اړه فکر نه کوو. په دې اړه الله تعالی فرمایي: «هُوَ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الأْرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکُمْ فِیها» (هود/۶۱) ایا د چاپیریال ساتنه یوه غربي پدیده ده که اسلامي ؟ له دې مبارک آيت څخه يوه دا معلومیږي چې د دې پاکې خاورې ساتنه، اوسېدل او پاک ساتل زموږ د انسانانو دنده ده. او دا څرګنده ده چې هر هغه عمل چې د ځمکې د تخریب او ککړتیا لامل شي ناروا دی. د سورت هود د ۶۱ آیت له مخې د ځمکه اباتول پر موږ فرض ده.
او همدارنګه باید هغه عوامل له منځه یوسو چې په ځمکه کې د اضطراب او ګډوډۍ لامل ګرځي، ترڅو په ځمکه کې فساد او تباهي نشي. په دې اړه الله جل جلاله فرمايي: «وَ لا تُفْسِدُوا فِی الأْرْضِ بَعْدَ إِصْلاحِها…(اعراف / ۵۶) يعنې: الله جل جلاله تاسو له ځمکي څخه پيدا کړې یاست او د هغه ساتنه مو پرې ايښې ده. په قران کریم کې په ډیرو مواردو کې د “فساد” په مقابل کې د “صلاح” کلمه کارول شوې ده. “لا تفسدوا فی الارض” په قرآن کریم کې درې ځله ذکر شوی دی. چې هر ډول فساد به پکې شامل وي. فساد خورا پراخ مفهوم لري او هر ډول ګډوډي، تباهي، انحراف او ظلم پکې شامل دي. بې له شکه، د چاپیریال ویجاړول او ککړول په ځمکه کې د فاسد چلند ترټولو مهم مثالونه دي.
همدارنګه رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمایلي دي: ” خیر الناس أنفعهم” یعني: مطلب دا چې تر ټولو غوره سړی هغه دی چې خلکو ته تر ټولو زیاته ګټه رسوي. اوس که دا مسله را برعکس کړو، یعني دا چې څوک خلکو ته ضرر رسوي، نو هغه له بدو خلکو څخه حساب کېږي. نو په داسې حال کې چې انسانان د چاپېریال د کارولو حق لري، باید د نورو لپاره هم دا حق وپېژني. په دې معنی چې له خپل حق څخه په ناوړه استفادې سره باید د نورو له سالم چاپیریال څخه د ګټې اخیستنې حق تر پښو لاندې نه کړي چې لویه ګناه ده.
دیني متنونو ته په کتلو سره وینو چې چاپېریال او روغتیا ته پاملرنه او سالم چاپېریال ته د رسېدو په لور حرکت کول د بشر اساسي حقونه دي. لکه څنګه چې د چاپیریال ویجاړول د بشري حقونو د نه پیژندلو پایله ده. انسان په ځمکه کې د غوره مخلوقاتو او د خدای د خلیفه په توګه، حق لري چې د الهي نعمتونو څخه ګټه پورته کړي. خو دا کار باید داسې نه وي چې له دې الهي نعمت څخه د نورو د ګټې اخیستنې حق له خطر سره مخ شي. په بل عبارت: لکه څنګه چې انسانان د سالم چاپیریال څخه د استفادې او ګټې اخیستنې حق لري، په سمه توګه د کارولو مسؤلیت هم لري. په اسلام کې د چاپېريال د مسووليت یعني: په ځمکه له اباتۍ وروسته فساد مه کوئ.
د چاپېريال اوسني حالت ته په کتو موږ وینو چې انسانانو له طبيعت او چاپېريال څخه د ګټې اخيستنې په برخه کې له خپل مسئوليت سره سم د هغې په ساتنه او پالنه کې سم عمل نه دی کړی. د دې ثبوت هغه لوی بحران دی چې چاپیریال یې زیانمن کړی دی. د ځنګلونو ویجاړول، د څړځایونو زیاتوالی، د کمیابو نباتاتو او څارویو له منځه وړل، د اوبو، خاورې او هوا ککړتیا، د اټومي او کیمیاوي وسلو کارول، نفتي مواد او نورې ککړتیاوې لکه د فابریکو او صنعتي مرکزونو څخه فاضله مواد په سیندونو او بحرونو کې تویول، د اوزون طبقې زیانمن کول، تیزابې بارانونه، د فوسیلي سوختې موادو ډیر مصرف، د نباتاتو د آفت وژونکو ډیر کارول او په لسګونو نور ککړونکي عوامل چې یوازې د انسان خپګان او ناراحتۍ زیاتوي. دا یو مهم حقیقت دی چې انسان د چاپیریال سره په خپلو معاملو کې یوه خطرناکه او وژونکې لاره نیولې ده چې پایله به یې د انسانانو او نورو مخلوقاتو روغتیا او ژوند ته له خطر پرته بل څه نه وي.
د هغو احصایو په اړه لږ فکر کول چې هره ورځ د چاپیریال حالت په اړه څرګندیږي د یو شخص لپاره کافي دي چې ځان د یوې کندې په څنډه کې احساس کړي چې هغه یې خپله رامینځته کړی. له همدې امله د اسلام مبارک دين په دې برخه کې ډېرې منطقي او معقولې سپارښتنې کړې دي، که چیري نن ورځ مسلمانان ورته غاړه کېږدي، د چاپېريال په شاوخوا کې شته ستونزې به حل کړي او يا يې سلنه(فیصدي) لږ کړي. شرعي منابع د خلکو لپاره ډېرې څرګندې لارښوونې لري او خلکو ته يې ښيي چې د ژوند چاپېريال ته پام وکړي. (وصایا الرسول/سعد یوسف ابوعزیز)
په اسلام کې د چاپېریال ساتنه د ایمان یوه څانګه بلل شوې ده، لکه څنګه چې په حدیث کې راغلي چې رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمایلي دي: الْإِيمَانُ بِضْعٌ وَسَبْعُونَ أَوْ بِضْعٌ وَسِتُّونَ شُعْبَةً فَأَفْضَلُهَا قَوْلُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَأَدْنَاهَا إِمَاطَةُ الْأَذَى عَنْ الطَّرِيقِ وَالْحَيَاءُ شُعْبَةٌ مِنْ الْإِيمَانِ» (رواه مسلم) یعني ایمان اویا څانګي لري، چي تر ټولو ښه یې د «لا اله الا الله» ویل دي او تر ټولو ټیټه درجه یې د خلکو له لاري څخه د چټلي او اذیتي لرې کول دي او حیا هم د ایمان یوه څانګه ده. لکه څنګه چې تاسو په پورتني حدیث کې لیدلی شئ، د خلکو د ژوند په چاپیریال کې د درد او تکالیف لرې کول د ایمان له څانګو څخه شمیرل کیږي.
په بل حدیث کې رسول الله صلی الله علیه وسلم موږ د چاپېریال ساتنې ته هڅوي او فرمايي: «عُرِضَتْ عَلَيَّ أُمَّتِي بِأَعْمَالِهَا حَسَنِهَا وَسَيِّئِهَا فَرَأَيْتُ فِي مَحَاسِنِ أَعْمَالِهَا الْأَذَى يُنَحَّى عَنْ الطَّرِيقِ وَرَأَيْتُ فِي سَيِّئِ أَعْمَالِهَا النُّخَاعَةَ فِي الْمَسْجِدِ لَا تُدْفَنُ» (سنن ابن ماجه) يعنې زما د امت ښه او بد عملونه ماته وړاندې شول، په نيکو عملونو کې يو عمل زما پام ځانته راواړوه، هغه دا چې د خلکو له لارې د ستونزو او کړاوونو لرې کول او د بدو اعمالو په منځ کې، په جومات د خولې د ناوړې غورځول دي. څرنګه چې د رسول الله صلی الله علیه وسلم په دې حدیث کې راغلي، نو تر ټولو غوره عمل د خلکو (د چاپېریال) د لارې پاکول دي او تر ټولو بد عمل په چاپېریال کې ناوره شیانو غورځول دي.
په بل ایت کې خدای تعالی د وچې او دریاب فساد هغه عذاب بللی دی چې د خدای له حکمونو څخه د خلکو د غفلت سبب کیږي: «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُم بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ»[روم/41] (همیشه داسې وه چې) په سمندر او ځمکه کې تباهي او بربادي د هغو کارونو له امله راښکاره شوې چې انسانانو کړي دي. په دې ډول الله جل جلاله انسانانو ته د ځینو کارونو عذاب ورکوي تر څو چې (پاڅیږي او له ګناهونو څخه) لاس واخلي.
په قران کریم کې د چاپیریال ککړتیا په دوه ډوله بیان شوې ده: یو صوتي ککړتیا ده، لکه څنګه چې الله تعالی فرمایي: «لَّا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً»[غاشیه/11] هلته (په جنت کې) به هیڅ سپکې خبري نه اوري. او «لَّا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْواً وَلَا كِذَّاباً»[نبأ/35] “هلته به د اسمان خلک هیڅ لغوه خبرې نه اوري او نه به درواغ ویل کیږي” او «لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْواً إِلَّا سَلَاماً»[مریم/62] دوی هلته بې ځایه خبرې نه اوري.
دویم د هوا ککړتیا: «وَظِلٍّ مِّن يَحْمُومٍ»[واقعه/34] او دوی به د ډیر تور او ګرم لوګي په سیوري کې وي. د جنتيان په ژوند کې د داسې قضیو نفي کول زموږ لپاره غږ دی چې هان! د خپل ژوند په نننۍ ورځ کې له دوی څخه ډډه وکړئ. چاپیریال حتی د انسان په بدن، روح او ژوند باندې خورا لوی تاثیر لري. په حدیث کې راغلي دي چې رسول الله صلی الله علیه وسلم زرغون رنګ ډیر خوښاوه. « كان أحب الألوان إلى رسول الله صلىاللهعليهوسلم الخضرة » (معجم الوسط طبرانی) امام بیهقي په شعب الایمان کې راوړي چې: شنګیاوو ته کتل او د سهار د هوا په مخ کې درېدل د سترګو لپاره ډېر ګټور دي. او د شهاب قضاعي په مسند کې هم راغلي دي: «« النظر إلى الخضرة يزيد في البصر» شنو منظرو ته کتل د انسان لید زیاتوي.
دا هم ویلای شو: چې ولې د خدای رسول صلی الله علیه وسلم د خدای د دعا لپاره د حرا غر غوره کړ او یا موسی علیه السلام د طور غره ته ولې لاړ: ځکه چې د غرنۍ فضا اغیزه د انسان روح نرموي او هغه خدای ته د دعا کولو لپاره چمتو کوي. دا پر انسان د چاپېریال د اغیزو لوړوالی دی، چې د لویو ونو (د سدر ونه، چې د ځنګل پاچا بلل کیږي [په قرآن کې نباتات]) تر څنګ یا په هره سیمه کې د غره په سر کې احساسیږي. نو له همدې امله دا زموږ دنده ده چې لومړی: د چاپېریال د روغتیا د پراخولو لپاره هڅه وکړو او دوهم: د هغې د تخریب له خطر څخه مخنیوی وکړو او هڅه وکړو چې د عامه پوهاوي له لارې چاپېریال تازه او سالم کړو.
يو له سترو مسايلو څخه چې اسلام ورته ځانګړې پاملرنه کړې او ژور او تفصيلي فرمایشات يې کړي دي اوبه دي، څرنګه چې الله تعالی فرمایي: «وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ أَفَلَا يُؤْمِنُونَ»[انبیاء/30] او موږ هر ژوندی شی (د انسانانو، حیواناتو او نباتاتو په ګډون) له اوبو څخه پیدا کړی دی. ایا دوی (د کائناتو په پیدایښت کې فکر او) ایمان نه راوړي؟ له همدې امله رسول الله صلی الله علیه وسلم موږ ته په عبادت او اودس او غسل کې هم د اوبو له ضایع کولو نه منع کړې او په ولاړو اوبو کې یې د ادرار او مدفوع کولو څخه هم منع کړې ده: «نهی النبی ان یبال فی الماء الراکد» رواه مسلم.
د چاپېریال د ساتنې یوه لاره دا ده چې په میدانونو او دښتو کې اور ونه لګوو، او کله چې موږ د مېلې لپاره بهر ځو او اور ولګوو، هڅه وکړو چې هلته اور ولګوو چې مخکې اور لګیدلی وي، یا هغه ځای کې اور بل کړو چې هیڅ نبات نه وي. او اجازه ورنکړو چې اور چاپیریال له منځه یوسي. له بده مرغه په ځینو سیمو کې ډېری کروندګر د خپلو غنمو تر ټولولو وروسته خپلې کروندې سوځوي چې چاپېریال ته ډېر زیان رسوي، چې د هغه څخه:
لومړی: دا چې د چاپیریال او کروندو سوځول د شګو د طوفان سبب کیږي. نو هرکله چې قوي باد راشي، دوړې راپورته کیږي او زموږ سترګو ته راګرځي ، مګر که نبات په کومه خاورې کې وي ، باد به یې پورته نه کړي.
دوهم: دا چې نبات او د غنمو د ډډونو پاتې شوني په ځمکه کې د اوبو د جذبولو لامل ګرځي او د ځمکې د تخریب مخه نیسي.
دريم: د کروندو، ونو او ځنګلونو ته په اور اچولو سره نور حیواناتو ته تاوان رسیږي، په داسې حال کې چې هیڅوک حق نه لري چې یو حیوان او ژوندي ته زیان ورسوي. د امام ابو داود په یوه حدیث کې راغلي دي: «رأی قریة نمل قد حرقنا ها ، فقال من حرق هذه؟ قلنا: نحن قال: « انه لا ینبغی أن یعذب بالنار الا رب النار»ژباړه: رسول الله صلی الله علیه وسلم د میږیانو ځاله(مېږتون) ولیده چې اور پري لګېدلی و او ویې ویل: چا اور ورته کړی؟ صحابه کرامو رضي الله عنهم وویل: موږ، رسول الله صلی الله علیه وسلم وفرمایل: هیڅ څوک حق نه لري چې په اور باندي چا ته عذاب ورکړي، مګر الله تعالی چې د اور پیداکوونکی دی.
اسلام موږ د نيالګيو ايښودلو او د چاپيريال ښه والي ته هڅوي، لکه څنګه چې رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمايي: :«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَغْرِسُ غَرْسًا أَوْ يَزْرَعُ زَرْعًا فَيَأْكُلُ مِنْهُ طَيْرٌ أَوْ إِنْسَانٌ أَوْ بَهِيمَةٌ إِلَّا كَانَ لَهُ بِهِ صَدَقَةٌ» (صحیح بخاری) هر مسلمان چې نیالګې وکري او مرغان یا انسانان یا څاروي یې وخوري د هغه د خاوند لپاره صدقه ده.
په بل حدیث کې رسول الله صلی الله علیه وسلم د چاپیریال په اړه د نورو هڅونو سره سره فرمایي: په عامه ځایونو او ولاړو اوبو کې قضای حاجت مه کوئ، چې تاسو به لعنت شي. او که چیري موږ ککړ چاپیریال پاک کړو، الله تعالی به زموږ د ګناهونو مغفرت راته وکړي.
حج په اسلام کې يو له سترو ديني مسايلو څخه دی چې په ترڅ کې يې خلک د عملي او جسمي عباداتو په ترسره کولو سره په بيلابيلو ډولونو د عبادت مختلف طريقې عملي کوي، تر څو د دغې ديني غونډې له پای ته رسولو وروسته يې په خپل ژوند کې عملي کړي. د هغو مسايلو له جملې څخه چې د حج په وخت کې په ځانګړو شرايطو (احرام) کې راځي، د طبيعت او د ژونديو موجوداتو د حقوقو سخت رعايت دی. په دې حالت کې ښکار کول، د ونو پرې کول او مخلوقاتو ته ضرر رسول په حرم ځای کې حرام ګڼل کېږي او حتی فدیې ورکولو ته اړتیا لري.
که قرآن ته نور هم پام وکړو نو وبه ګورو چې د نبات کلمه په قرآن کې څو ځله کارول شوې ده چې په قرآن کې د نباتاتو اهمیت په ډاګه کوي. هو، نباتات د انسانانو د خوړو برابرول، د لرګیو، د اکسیجن تولید، د هوا پاکول، د خوراکي توکو تولید او د صنعتی او درملیزو محصولاتو د تولید په شمول ډېرې ګټې لري. موږ دا مقاله د انعام مبارک سورت په 99 آیت سره پای ته رسوو، کوم چې موږ ته د چاپیریال او نباتاتو اهمیت او د خدای په پوهه باندې د هغې اغیز یادونه کوي: «وَهُوَ الَّذِيَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ نَبَاتَ كُلِّ شَيْءٍ فَأَخْرَجْنَا مِنْهُ خَضِراً نُّخْرِجُ مِنْهُ حَبّاً مُّتَرَاكِباً وَمِنَ النَّخْلِ مِن طَلْعِهَا قِنْوَانٌ دَانِيَةٌ وَجَنَّاتٍ مِّنْ أَعْنَابٍ وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُشْتَبِهاً وَغَيْرَ مُتَشَابِهٍ انظُرُواْ إِلِى ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَيَنْعِهِ إِنَّ فِي ذَلِكُمْ لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ» [انعام/99] ( او هماغه ذات دی چې له اسمانه یې اوبه نازل کړې، بیا موږ د هغو په وسیله هر راز نباتات راوټوکول، بیا مو ورڅخه شنه شېرازه کښتونه او وني پیدا کړل، بیا مو ورڅخه لاندي باندي سپرې دانې راویستلې، او د کجورو(خرما) له څانګو څخه مو د مېوو وږي شنګلې پیدا کړل چې له ډېر بار نیولو څخه ښکته زانګي. او د انګورو، زیتونو او انارو باغونو مو جوړ کړل، چې د هغو مېوې یو بل ته څېرمه ورته هم دي، او بیا د هري یوې خصوصیات بېلابېل هم دي، دا ونې چې کله مېوه نیسي، نو په هغو کې د مېوې راوړلو او بیا یې د پخېدو څرنګوالي ته لږ ځير شئ. په دې شیانو کې د هغو کسانو لپاره نښې دي چې ایمان راوړي.)
