د لومړنۍ څپې یوه فیمینیسته ښځه د (هلن ګاردنر) په نوم د ښځو په وړاندې د مسیحیت او مقدس کتاب ظلمونه او جنایتونه داسې انخوروي: « دین او مقدس کتاب هر څه یې له ښځو څخه اخیستي او هیڅ شی هغوی ته نه ورکوي او له بله اړخه د هغوی څخه د ملاتړ او پیروۍ غوښتنه کوي او په وړاندې یې په ظلم او تحقیر سره چلند کوي، هر ظلم او زیاتی چې د مسیحیت په سیمه کې پر ښځو ترسره کیږي، مقدس کتاب د هغه اجازه ورکړې ده او چا چې د دغه ظلم پر دوام اجازه ورکړې، هغه کسان دي چې پر منبر ولاړ دي».
د «هلن ګاردنر» لخوا دین ته سپکاوی، یوازې د مسیحیت دین پورې نه محدودیږي؛ څرنګه چې په خپل کتاب(سړي، ښځې او خدای) کې وایي: « د دې سره سره چې دوی ادعا کوي چې د دین سرچینه له طبیعت او بشري عقل څخه لوړه ده؛ اما د بشري منطق لخوا دې ارزونه او ازموینه وشي.» همدارنګه نوموړې زیاتوي: « په هر دین کې ښه او د خوښې شی، یوازې اخلاق دي او د ایمان او اخلاقو ترمنځ هیڅ راز اړیکه شتون نلري، اخلاق د ښو کارونو په واسطه په دې نړۍ کې مشخص کیږي، په داسې حال کې چې ایمان په ناپیژندو معیارونو سره په هغې دنیا کې مشخص کیږي؛ اخلاق زموږ د زمانې اړتیا ده او ایمان هغه هیله او ارمان دې چې دایمي کیدو خواته یې سترګې نیولي دي، اخلاق په تکویني تکامل باندې اتکا کړې او ایمان په ځانګړې وحیې پورې تړاو لري او هیڅ ښځه نشي کولای هیڅ وحی ومني چې له دې وروسته دې نړۍ ته وړاندې شوې وي».
د فمینیزم دغه فعاله میرمن په دې بسنه نه کوي بلکه د کینې، حسادت، او دښمنۍ څخه ډک زړه داسې تشوي او وایي: « موسی او کنفسیوس یا محمد یا پولس یا ابراهیم یا بیګم یانګ په دې ټینګار کوي چې د دوی عقیده په مستقیمه توګه د الله له لوري راغلې ده او الله له دوی سره شخصي اړیکه درلوده، دا هغه حقیقت دې چې هیڅ قدرت دې پر موږ نه مني مګر داچې د هغوی لارښوونی او سپارښتنې د ژوند په اړه، زموږ د لوړو فکرونو، شریفو موخو او سپیڅلو مفاهیمو سره همغږي ولري»؛ همدارنګه د دین پر وړاندې د دوی دښمني د دوی د مشهورو فعالینو له لیکنو او ویناوو څخه څرګندیږي؛ له دې جملې څخه یوه ( الیزابت کادی استنتون) وه چې د تخریب او سپکاوي په هدف یې د ښځو مقدس کتاب ولیکه او داسې یې وویل: « که د ننې ورځې فیمینیسټې ښځې «ښځینه قرآن» ولیکي د سل کاله وړاندې فیمینسټي ښځو سره وصل کیږي چې د لومړۍ څپې یوه برخه وه».
له دین سره د فیمینستانو دښمني، په دې حد کې پای ته نه رسیږي او نه ختمیږي، که دوهمې څپې ته سر ورښکاره کړو د دوی به له دین سره په ډیرو او کلکو دښمنیو خبر شو او کولای شو چې په ښه او زیاته کچه د دوی پر اصلیت ځان پوه کړو؛ څرنګه چې فرانسوۍ فیلسوفه ( سیمون دوبوار) له دین سره خپل مخالفت په داسې ډول څرګند کړی: « نارینه له ډیرو امتیازاتو څخه برخمن دي؛ ځکه خدای د دوی ملاتړی دې او د هغو کړنې تائیدوي او سړی پر ښځې ولکه او واک لري او دا د هغه په ښه بخت دلالت کوي چې دغه واک د لوړ قدرت لخوا هغه ته ورکړل شوی ده، یهودان، محمدیان، مسیحیان او نور عقیده لري چې نارینه د خدای له لوري ريښتینی مشر او سالار دې؛ له همدې وجې او د خدای له وېرې د ښځو د سرغړونې او سرکشۍ څخه مخنیوی کوي او په نطفه کې یې خنثی کوي».
میرمن (ګلوریا استانیم) د فمینیزم د دوهمې څپې مشهوره فیمینیسته د دین په چارو کې داسې وایي: « که سم فکر وکړۍ نو په دې به پوه شۍ چې تر مرګ وروسته په کوم شي ایمان لرل، حیرانوونکې دوکه او فریب دې؛ ځکه، حتی شرکتونه چې د بدلې ورکونې قوانین هم لري، هڅه نکوي هغه وروسته له مرګ څخه اجراء کړي»؛ په یوې مرکې کې د میرمن استانیم څخه پوښتنه وشوه: « ستاسو په آند هغه لویه ستونزه چی نن سبا ښځې ورسره لاس او ګریوان دي، څه دې؟ هغې ځواب ورکړ: هغه څه چې ډیر په اړه یې نه غږیږو، هغه دین دې؛ معنویت یو څه او دین بل شی دې؛ دین یوازې اسماني سیاست دې، په دې باوري یم چې پر موږ واجب ده چې په اړه یې خبرې وکړو؛ ځکه هغه خپل ځواک زموږ له چوپتیا څخه اخلي». (سوزان شاو) د نوع پیژندنې او جنس پیژندنې استاذه وه، نوموړې داسې وایي: « د دیني-سنتي موسساتو لکه کلیسا، جومات او نور عبادت ځایونو په رڼا کې، نارینه سالار او پلار سالاره نظام په ټولې نړۍ کې برلاسی دې».
میرمن (ماری دالی) فیمینیسټه فیلسوفه او همجنس پاله په دې باور وه چی دین په خپل ذات کې د ښځو لپاره ځپونکی ده او څرنګه چې تور پوستکی سړی په لوی کولکس کې د برابرۍ غوښتنه نشي کولای، همدا شان ښځه هم په کلیسا کې د برابرۍ غوښتنه نشي کولای».
په دریمې څپې کې له دین سره پلان شوې او سازمان شوې دښمني زور اخلي او دغه دښمني په بېلابېلو شکلونو پالل کیږي، له هغې جملې څخه، ځان په اور او اوبو وهل، «ځای ناستی او بدیل دین» او « غیر مذهبي معنویت» دې.
غربي هیوادونه په سر کې یې امریکا چې د فمینیزم کلک ملاتړي ول له ۱۹۵۰ زیږدیز کال څخه تر ۲۰۰۰ زیږدیز کال پورې یې ډیرې غونډې د ښځو حقونو تر عنوان لاندې په بېلابېلو هیوادونو کی په لار واچولې او دغه غونډې د فیمینیسټی موخو د پلې کولو او د اسلام ضد موخې یې درلودې چې تر ټولو اړینې موخې یې په لاندې ټکو کې بیانوو:
– د دین، ارزښتونو او اخلاقي مبانۍ سره په ښکاره او څرګنده مخالفت کولو ته، د خلکو بلنه او هڅونه او همدارنګه واده ته د پام نه کولو او اهمیت نه ورکولو له لارې د بې حیایۍ او بۍ عفتۍ خپرول.
– د سیمه ییزو دودونو او رسمونو لغو کولو په پار، د خلکو رابلل او هڅول؛ او نړیوال او اروپایي فرهنګ خواته د خلکو رابلل.
نن ورځ هم وینو چې د اسلام ضد هیوادونه د نړیوالو رسنیو له لارې، خپل غږ او پیغام د اسلامي هیوادونو په مخاطب کیدو سره، پورته کوي او ځانونه د ښځو د حقونو مدعیان بولي؛ په داسې حال کې چې د فشار وسيلې او دوکې څخه پرته، بل څه نه دي؛ او که ګټې یې د خطر سره مخ شي د ښځو په حق کې له هیڅ راز سپکاوي او بې حرمتۍ څخه ډډه نکوي او خپله اصلي څیره ښکاره کوي.
